poniedziałek, 30 stycznia 2012

Rozwój

Kryteria społeczne, takie jak podejmowanie i pełnienie ról rodzinnych i zawodowych, pozwalają nam wyróżnić w życiu człowieka kolejne fazy jego rozwoju. Ponad to każda faza życia jest ważna zarówno w sferze życia rodzinnego jak i zawodowego. Wnosi ona nowe możliwości, wnosi w życie społeczne określone wartości, a więc nie jest wyłącznie osobistą sprawą danej jednostki.




Rozwój w dorosłości uwarunkowany jest wieloma czynnikami. Zaliczyć możemy tutaj wyposażenie biologiczne jednostki, jej indywidualne wybory, kierunek jaki obrała w kierowaniu swoim rozwojem. Osiągnięcie dojrzałości obejmuje zarówno sferę fizjologiczną, intelektualną, emocjonalną osobowości jak i społeczną. Okres dorosłości przynosi ze sobą stabilizację własnej osobowości; nawiązanie głębszych związków interpersonalnych; pogłębienie dziedzin aktywności; wyraźniejsze dostrzeganie problemów moralnych i etycznych; wzrost znaczenia troski nie tylko o najbliższych, ale także o wszystkich potrzebujących i cierpiących.
Okres, jakim jest dorosłość możemy podzielić na dwa mniejsze podokresy, w których to zarysowują się mniej lub bardziej specyficzne przeobrażenia i aktualizacja podstawowych zadań jednostki.
Pierwszym jest wiek młodzieńczy, zwany inaczej wczesną dorosłością. Rozpoczyna się od 18 roku życia a kończy pomiędzy 25 - 30 rokiem egzystencji. Osoba w tym okresie wybiera partnera życiowego, uczy się życia małżeńskiego. Rozpoczyna życie rodzinne, a co za tym idzie podejmuje się wychowania dzieci i prowadzenia domu. W tym okresie podejmuje pracę zawodową oraz wzrasta u niej poczucie odpowiedzialności obywatelskiej. Jednak większość zadań skupia się na tworzeniu rodziny jako najmniejszej grupy społecznej.
W okresie młodzieńczym przypada, jak wspomnieliśmy wyżej wybór partnera życiowego. Młoda osoba, która odnalazła swoją tożsamość, pragnie i jest gotowa angażować się w związki czy wspólnoty. Osoba w tym przedziale wiekowym wykazuje gotowość do kompromisów i poświęceń na rzecz solidarności z tymi, z którymi pozostaje w bliskich związkach. W tym okresie, dla jednostki bardzo ważne są akty seksualne ze swoim partnerem, w których dąży do najdoskonalszego przeżycia, którym jest dostosowanie się do siebie dwóch istot. Brak współżycia prowadzi do zbytniej intymności, czego rezultatem może być w niektórych sytuacjach nawet alienacja.




Kolejnym zadaniem, jakie podejmuje osoba młoda jest tworzenie rodziny. W okresie wczesnej dorosłości przypada faza prokreacji, która w życiu kobiety kończy się w zasadzie około 30 roku życia. Zarysowuje się wyraźnie podział ról między małżonkami. Kobieta jest organizatorką życia rodzinnego, tworzy klimat emocjonalny, szczególną atmosferę w domu, kultywuje tradycje rodzinne. Zaspokaja potrzeby fizjologiczne i psychiczne dzieci, sprawuje pieczę nad ich rozwojem. Mężczyzna natomiast dba o przestrzeganie przyjętych w rodzinie norm, zasad, wartości. Reprezentuje rodzinne na zewnątrz. Pojawienie się pierwszego dziecka w rodzinie wpływa na zwiększenie doświadczeń oraz sprawności małżonków w dziedzinie prowadzenia domu. Wywołuje również zmiany w systemie wartości współmałżonków, wzrasta ranga wartości rodzinnych, zmniejsza się natomiast ranga seksu i wartości poza rodzinnych.


Wiek młodzieńczy jest również okresem, w którym jednostka podejmuje pracę zawodową.Uwydatnia się tutaj wyraźny rozdźwięk miedzy rozwojem kobiety a rozwojem mężczyzny. Kobieta po założeniu rodziny zwykle zajmuje się organizacją domu i wychowaniem dzieci. Zmuszona jest dzielić realizację zadań związanych z rolą matki z karierą zawodową, lub przerwać pracę zawodową. Natomiast mężczyzna skupia się na zapewnieniu środków do życia dla rodziny. To podstawowe zadanie w niczym mu nie przeszkadza w rozwoju zawodowym, w niektórych przypadkach nawet stymuluje i pobudza do szybszego rozwoju. Młody mężczyzna poznaje świat dorosłych, utożsamia się z osobą dorosłą, rozwija zainteresowania, podejmuje decyzje związane z pracą, małżeństwem i rodziną.
Przejście z dorastania do dorosłości to czas, kiedy konkretyzuje się plan życiowy i następuje jego realizacja. Mogą wówczas wystąpić korekty, lub nawet poważne zmiany przyjętego planu życiowego dzięki zdobytemu doświadczeniu. Jest to czas stabilizacji planu życiowego. Dokonuje się proces dopełnienia konstrukcji osobowościowej poprzez indywidualne odkrywanie sensu zdarzeń w kontekście ludzkich dążeń i w efekcie ustalenie dróg, procedur dochodzenia do tego, co wartościowe.


W okresie wczesnej dorosłości następuje sporo ważnych wydarzeń życiowych, zwykle pozytywnych, choć ich kwalifikacja zależy od tego, jak są spostrzegane przez jednostkę.
Okres właściwej dorosłości rozpoczyna się po 30 roku życia. Cechuje się względną stabilizacją, wiąże się z kreatywnością, potrzebą dokonań, rozszerzeniem kręgów społecznych, pracą zawodową i pełnieniem różnych ról zawodowych oraz życiem rodzinnym i wzrostem odpowiedzialności jednostki, specyficznym wzorcem aktywności i powiązań jednostki z otoczeniem.
Osoba dorosła podejmuje i realizuje wiele zadań życiowych. Pomaga nastoletnim dzieciom stać się szczęśliwymi i odpowiedzialnymi dorosłymi. Osiąga pełną dojrzałość społeczną i obywatelską odpowiedzialność. Osiąga i stara się utrzymać satysfakcjonującą działalność w karierze zawodowej. Rozwija zainteresowania i hobby stosowne do wieku dojrzałego. Przed jednostką stoi zadanie zaakceptowania fizjologicznych zmian wieku średniego oraz przystosowania się do nich oraz do przystosowania się do starzenia się rodziców.
Okres życia dorosłego można podzielić na trzy podstawowe fazy. W pierwszej i drugiej fazie jednostka realizuje swój plan życiowy, który nakreślił w wczesnej dorosłości, o czym wspominałem wyżej. Okres ten cechuje zwiększony wysiłek, ogólna koncentracja, ukierunkowanie sił oraz dążenie do osiągnięcia celu. Chodzi tu o poznanie nowych dziedzin, tworzenie i doskonalenie siebie. Występują różne postawy ludzkie. Jedni żyją dla innych, inni uważają „ja jestem celem ostatecznym". Bywają również przypadki pośrednie. Każdy jednak typ człowieka ma w życiu swoim punkt kulminacyjny - dokonanie czegoś, co uważa za swoje „opus magnum", czyli dzieło życia. Okres od ustabilizowania planu życiowego do osiągnięcia szczytu jego realizacji przyjmuje się jako drugą fazę dojrzałości człowieka - okres progresywnej ekspansji dzieła życiowego u szczytu. W okresie tym występuje nastawienie przyszłościowe, dokonywanie dzieła jest przeżywane jako samorealizacja, powołanie, jako spełnienie przeznaczenia.
Człowiek zrealizowany patrząc na swoje dokonania w określonym momencie życia uświadamia sobie, że ma już za sobą swoje opus magnum. Nie oznacza to jednak przerwania działalności ani zmniejszenia jej intensywności, lecz przeżycia dokonania swego największego dzieła życia. Jest to punkt przełomowy w życiu dorosłego człowieka. Coraz wyraźniej zaznacza się spadek, zaczyna dominować w życiu kategoria przeszłości. Rozpoczyna się okres starzenia się. Produkcja nie ustaje, ale nie jest to „już to samo". Obniżające się tępo zależy w dużym stopniu od ogólnego stanu organizmu, jak również od wewnętrznej odporności człowieka. Schyłek jest przeżywany od wewnątrz i od zewnątrz. Faza ta to trzeci okres w życiu człowieka dorosłego. Czas, gdy dorosły człowiek wyłącza się z głównego nurtu działania, to ostatni okres zwany schyłkowym lub właściwej starości. Nasila się bilansowanie własnego życia. Na podstawie własnej oceny i innych ludzi kształtuje się ostateczny rezultat życia: udane lub nie.
Powyżej przedstawiłam fazy biegu życia człowieka dorosłego. Od chwili uczenia się dorosłości, aż do jego schyłku. Trzeba jednak zaznaczyć, że fazy te są zależne od warunków historycznych, środowiska wychowawczego, stanu zdrowia, wysiłku indywidualnego włożonego w pracę człowieka. W różnych zawodach potrzebne są inne różne dokonania, aby osiągnąć dzieło życia - a to przecież jest doraźnym celem człowieka dorosłego.
                                                              http://psychologia-rozwoju-czlowieka.wyklady.org/

niedziela, 22 stycznia 2012

Dlaczego wcześniaki bardziej mozolą się nad matematyką?


Naukowcy z Wlk. Brytanii są gotowi do rozpoczęcia prac nad powiązaniem przedwczesnego porodu i uzdolnień matematycznych dziecka w późniejszym okresie życia. 


Zespół podda analizie 160 dzieci w wieku szkolnym z Londynu i Anglii środkowej, aby sprawdzić, czy istnieje jakiekolwiek wyraźne powiązanie między momentem urodzenia, a tym jak radzą sobie z matematyką. Spośród dzieci objętych testem, z których wszystkie są wieku od 8 do 10 lat, połowa urodziła się ponad 8 tygodni przed czasem, a połowa urodziła się o czasie. Psycholog, który nie będzie wiedzieć, kiedy urodziło się dane dziecko, złoży każdemu z nich indywidualną wizytę, aby ocenić jego postępy w nauce i umiejętności matematyczne. 

Co roku ponad 10.000 dzieci w Wlk. Brytanii rodzi się ponad 8 tygodni przed czasem i u wielu z nich pojawia się upośledzenie zdolności uczenia się. Od dawna wiadomo, że dzieci te często mają trudności z matematyką, co może hamować ich postępy w szkole i stanowić przeszkodę przez całe życie. 

Jednakże charakter i przyczyny mozolenia się dzieci z matematyką nie zostały dobrze rozpoznane i zespół ufa, że dotrze do sedna powodu, dla którego dzieci urodzone przedwcześnie często napotykają tego typu trudności. Naukowcy mają nadzieję, że ich badania pogłębią wiedzę na temat potrzeb tych dzieci oraz nowych technik zaspokajania tychże potrzeb. 

Kierowniczka projektu dr Samantha Johnson z Uniwersytetu w Leicester powiedziała: "Podjęliśmy te ważne badania, abyśmy mogli lepiej zrozumieć, które aspekty matematyki sprawiają szczególne trudności wcześniakom i co może leżeć u podstaw. Nasze prace mogą ostatecznie zapewnić rodzicom i nauczycielom solidniejszą wiedzę na temat specyficznych potrzeb każdego dziecka i specjalnego wsparcia edukacyjnego, które najlepiej sprawdzi się w jego przypadku. W dłuższej perspektywie mamy nadzieję wykorzystać zdobytą wiedzę do znalezienia sposobów na poprawienie umiejętności matematycznych dzieci. Może to wywołać efekt domina w innych przedmiotach." Zespół oceni wyniki osiągane przez dzieci w różnych aspektach matematyki, aby wskazać precyzyjnie, gdzie leży problem. W tym celu naukowcy zidentyfikują konkretne obszary słabej zdolności pojmowania i umiejętności dzieci oraz ich znajomość liczb i strategii wykorzystywanych na przykład w czasie dodawania i odejmowania. Zespół ma również nadzieję na zidentyfikowanie różnic w ogólnych zdolnościach dzieci, takich jak umiejętność koncentrowania się i zapamiętywania, które również mogą być czynnikami mającymi swój udział w problemach z matematyką. 

Dr Alexandra Dedman, Starszy Kierownik ds. Ewaluacji w działającej na rzecz dzieci organizacji charytatywnej Action Medical Research, która przeznaczyła na badania grant w wysokości 159.464 GBP, powiedziała: "Zespół badawczy ma nadzieję pogłębić naszą wiedzę o tym, z jakimi dokładnie problemami związanymi z matematyką borykają się dzieci urodzone bardzo wcześnie. Naukowcy chcą również dowiedzieć się więcej na temat pierwotnych przyczyn niesprawności w dziedzinie matematyki." 


Wyniki wcześniejszych badań opublikowanych w 2009 r.,. którymi również kierowała dr Samantha Johnson, pokazały że wyjątkowo przedwcześnie urodzone dzieci są zagrożone wysokim ryzykiem wystąpienia upośledzeń uczenia się i osiągania słabych wyników w szkole w ciągu całego dzieciństwa. 

Badaniami objęto 219 dzieci urodzonych wyjątkowo wcześnie w 1995 r. Jedenaście lat później, w 2006 r., porównano wyniki szkolne tych dzieci i ich szczególne potrzeby edukacyjne z 153 dziećmi w podobnym wieku, które urodziły się po zakończeniu prawidłowego okresu ciąży. Wyniki pokazały, że dzieci urodzone wyjątkowo wcześnie osiągały niższe oceny niż ich koledzy z klasy pod względem zdolności poznawczych, czytania i matematyki. 

Prócz poważnych konsekwencji dla indywidualnego rozwoju dziecka, badania pokazały również oddziaływanie tego stanu rzeczy na świadczenie usług edukacyjnych i medycznych, gdyż dwie trzecie tych dzieci wymagało również edukacji specjalistycznej w pełnym wymiarze. 

Nowe badania mają wzbogacić naszą wiedzę i uwzględnić ewentualne zmiany, jakie zaszły w systemie pomocy edukacyjnej na rzecz dzieci od czasu poprzednich badań. 


                                                                       http://cordis.europa.eu/fetch?CALLER=PL_NEWS&ACTION=D&SESSION=&RCN=34044

niedziela, 4 grudnia 2011

Czy rozwój jest "REALIZACJĄ PROGRAMU"?

Odpowiedz brzmi : NIE

W subiektywnym przeżywaniu potrzeby rozwoju człowieka może się pojawić obok marzenia także tendencja do traktowania samego siebie jako "surowca do przeróbki". zaangażowanie we własny rozwój przybiera postać tworzenia planu własnego JA i podejmowaniu próby nieomal systematycznego realizowania tego planu. O ile można liczyć na powodzenie takiego planu rozwoju?

Metoda ta sprawdza się w zdobywaniu wykształcenia i w drodze do awansu zawodowego i społecznego.
W rozwoju osobowym rzecz ta ma się inaczej: nie można sobie ustalić planu rozwoju na wzór np. programu studium- planujący tworzy bowiem swój obraz docelowego ja na zasadzie aktualnych wyobrażeń i marzeń, do jakich jest zdolny w punkcie startu.


Rozwój to także zmiana punktu widzenia, często akceptacja dotychczas niezaakceptowanego w samym sobie, częściej natomiast zmiana kierunku dojrzenia czy rezygnacja. Rozwój nie jest "samorealizacją człowieka" taką jaką pojmują twórcy artystyczni ani też "wypowiedzeniem siebie" czy ucieleśnieniem marzenia o idealnym "JA", nie jest też realizacją planu. 

 
Na każdym etapie rozwoju,na każdej drodze życia którą się idzie tylko spojrzenie wstecz uświadamia przebytą przestrzeń. Linia horyzontu przesuwa się razem z nami, nie przybliża się ani trochę i przeważnie zaskakuje nas nieprzeczuwalny spadek starości, krawędz śmierci.Na tej drodze przeobraża się wszystko: świat, ludzie, poczucie sensu, my sami i ścigany bezskutecznie ideał.





 
                                                                                     Elżbieta Sujak: "Rozważania o ludzkim rozwoju"

piątek, 2 grudnia 2011

POJĘCIE I RODZAJE

Psychologia rozwojowa – jej podmiotem badań jest rozwój fizyczny.

Rozwój –są to kolejno następujące po sobie przemiany zmierzające w określonym kierunku.
Przemiany te polegają na wzroście oraz różnicowaniu się czynności, a następnie na nowym poziomie
Rozwój dotyczy różnych aspektów funkcjonowania człowieka, a więc jego istoty biologicznej i psychicznej.


Rodzaje zmian rozwojowych:
a) zmiany wielkości dotyczą rozwoju fizycznego i psychicznego.
b) Zmiany proporcji, prawidłowy rozwój człowieka, wymaga zmian proporcji w obrębie fizycznym(głowa), w obrębie psychicznym ( rozwój umysłowy- myślenie)
c) Zanikanie pewnych właściwości ( zanikanie pewnych odruchów: odruch babińskiego- polega na zginaniu palców u stóp, kiedy się drażni podeszwę, u ludzi zdrowych – nie ma.
d) Nabywanie nowych właściwości – dziecko nie potrafiło siedzieć- siedzi, mówić- mówi.





www.bryk.pl › Pozostałe › Psychologia